پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی«آموزش تاب آوری» بر کیفیت زندگی در کار کنان دانشگاه فرهنگیان استان مازندران صورت گرفته است. روش پژوهش، از نوع نیمه آزمایشی و طرح آن به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کار کنان دانشگاه فرهنگیان استان مازندران بود که در سال تحصیلی 1399-1398 مشغول به کاربودند. نمونه شرکت کننده در این پژوهش 30 نفر بودند، که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. این نمونه 30 نفری به صورت گمارش تصادفی به گروه های آزمایش و کنترل تقسیم شدند، به این ترتیب 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون، آزمون کیفیت زندگی(SF-36)، می باشند. به منظور تجزیه و تحلیل نتایج نیز علاوه بر استفاده از شاخص های آمار توصیفی، از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها نشان داد که آموزش تاب آوری بر افزایش کیفیت زندگی سازمانی (سلامت جسمانی، سلامت روان، کاهش مشکلات جسمانی، کاهش درد جسمانی، افزایش سلامت عمومی) مؤثر بود، اما بر برخی از مؤلفه های کیفیت زندگی سازمانی مانند عملکرد جسمانی، سرزندگی، مشکلات هیجانی،تأثیر معنی داری نداشت.
