شاهنامهی حکیم فردوسی ازجمله متون شاخص ادبیات فارسی است که در قالب داستانهایی، مفاهیم آموزشی و اخلاقی را بیان می‌کند. ازاین‌رو برخی بخشهای شاهنامه همچون متون ادب تعلیمی، کاربرد آموزشی دارد. یکی از این بخش‌ها، مجالس بزرگمهر در دورهی پادشاهی نوشین‌روان است. مجلس‌گویی یکی از شیوه‌های پند و اندرز است که عموماً در دربار شاهان مورداستفاده بوده و در رأس آن فردی دانا حضورداشته که با نصایح خود حاضران را بهره‌مند میساخته و این پندها برای بهره‌مندی دیگران ثبت می‌شده است. اندرزهای بزرگمهر با موضوع اخلاق فردی و اجتماعی، به‌صورت مدون و با استفاده از شگردهای سخنوری (که سخنش را تأثیرگذارتر می‌کند)، بیان میشود. در این پژوهش، محتوای مجالس بزرگمهر را با نگاهی توصیفی، تقسیم‌بندی و تحلیل شده است. همچنین به بیان جایگاه آموزشی اخلاق آموزشی و آموزش اخلاق در شاهنامه پرداخته شده است.
