1دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت جهانگردی، دانشکدگان فارابی، دانشگاه تهران
2استادیار مدیریت شهری، دانشکدگان فارابی دانشگاه تهران
3دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت جهانگردی، دانشکدگان فارابی دانشگاه تهران
چکیده
گردشگری، از دیرباز، فعالیتی اطلاعات‌محور بوده است. بنابراین، قابل درک است که فناوری مجازی، برای خدمت‌رسانی به صنعت گردشگری و مشتریان این صنعت، سازگار شده است. این سازگاری، در اشکالی مثل گردشگری هوشمند، عینیت یافته است. این مقاله، استدلال می‌کند که از آن‌جایی که گردشگری، اساساً فعالیتی اجتماعی و رابطه‌ای است، نقش گردشگری هوشمند در زمینه‌ی ابعاد نظری عمده، مثل سرمایه اجتماعی، اخلاق و اعتماد، باید در نظر گرفته شود. درک فناوری سایبری در پرتو مفاهیمی مثل سرمایه اجتماعی و شبکه‌های اجتماعی، مجموعه‌ای از مزایا و نگرانی‌ها را در میان پژوهشگران ایجاد کرده است که گاهی اوقات، در تضاد کامل با یکدیگر قرار دارند. درحالی که برخی افراد، از ظهور فناوری سایبری و به تبع آن، ایجاد شهرهای هوشمند استقبال می‌کنند؛ برخی دیگر نگرانند که این فناوری، در نهایت منجر به نابودی مکانیسم‌های متعددی شود که افراد جامعه، از طریق آن، سرمایه اجتماعی کسب می‌کنند. در این پژوهش، برای رفع این چالش‌ها، چند اصل اخلاقی پیشنهاد شده است که از منابع مختلف، اقتباس شده‌اند. در نهایت، چشم‌اندازی اجتماع‌گرایانه، از جمله گسترش مکانیسم‌هایی که به موجب آن، شبکه‌های اجتماعی مرتبط با گردشگری هوشمند، به‌نفع تمام ذی‌نفعان اصلاح و نظارت می‌شوند، را ارائه نموده است.
