مقدمه: مطالعه ی حاضر به بررسی شاخص ها و سازگاری های الکترومیوگرافی دو مدل تمرینی باندهای الاستیک و مقاومتی سیم کش (وزنه) در حرکت فلکشن آرنج مربوط به بیماران دیستروفی عضلانی میوتونیک می پردازد. روش شناسی: 18 نفر از این بیماران با دامنه سنی 48 تا 60 سال که بیماری دیستروفی میوتونیک در آنها گزارش شده بود، به سه گروه شش نفره از تمرین باندهای الاستیک، مقاومتی سیم کش و کنترل تقسیم شدند و به مدت شش هفته، هفته ای سه جلسه و هرجلسه ست های مربوط به جلو بازوی طرفی-متغیر را انجام دادند. شاخص های الکترومیوگرافی شامل EMG انتگرال برای ثبت واحدهای حرکتی مربوط در انقباض داوطلبانه ی حداکثر (50% MVC) و شاخص های الکترونروگرافی شامل سرعت هدایت عصبی و زمان تاخیر انتهایی با دستگاه الکترومیوگرام سطحی قبل و بعد از دوره تمرین اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و برای درک تفاوتهای گروه ها از آزمون توکی در سطح معنی داری 05/0 P= استفاده شد. نتایج: نتایج اختلاف معنی داری را بین گروه ها در پارامترهای الکترونروگرافی هدایت عصبی و زمان تاخیر عصب مربوطه (002/0 =p و 004/0 =p) و متغیر پتانسیل انقباضی مربوط به الکترومیوگرافی (03/0=p) نشان داد. بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد مدل تمرینی باند الاستیک در سازگاری های عصبی مربوط به بیماران دیستروفی میوتونیک می تواند نقش چشمگیری ایفا کند. ویژگی های خاص این مدل تمرینی مبتنی بر توسعه انعطاف و دامنه حرکتی مفصل، تمرکز بر توان اکسنتریک و انبساط سازی عضلانی که از نیاز های تمرینی معلوم برای بیماران میوتونیک است، قابل بحث و توجیهات نروفیزیولوژیک در متن اصلی خواهد بود.
