کشور ایران به دلیل قرارگرفتن در منطقه خشک و نیمه خشک با کمبود منابع آبی روبروست. اتخاذ سیاست‌های جدید افزایش جمعیت وروند رو به رشد شهر نشینی و افزایش مهاجرت از روستاها به دلیل کمبود منابع آبی و تاثیر این مشکلات بر زندگی انسان‌ها نگرانی‌های را در برخی محافل علمی و غیر علمی ایجاد کرده است. در زمینه ارتباط مستقیم بین کمبود منابع آبی و امنیت انسانی مطالعات مختلفی صورت گرفته و مکرر بر این مساله تاکید شده که بحران موجود در مساله منابع آبی کمبود آب نیست بلکه مدیریت و حکمرانی آب است.
نظریه‌های مدیریتی که سال‌ها پیش بر فرض وفور منابع تدوین شده اند، امروزه باید بر فرض‌های محدودیت منابع بنا شوند. بر این اساس برای همه جهانیان محرز شده است که حرکت جامعه بشری در راستای توسعه پایدار، تنها راه تداوم حیات روی کره زمین است. برای تحقق این امر، باید در نظریه‌های مدیریتی منابع آب با توسعه پایدار، به محدودیت منابع طبیعی بالاخص کشور ایران بطور جدی پرداخته شود.در حال حاضر به نظر می‌رسد که این چالش‌ها در حوزه‌های پراکنده مدیریتی کاملا آشکار است از این رو ضروریست که اندیشمندان و مدیران ارشد مرتبط با مدیریت آب کشور برای تحقق " توسعه پایدار " و رسیدن به پارادایم " پایدار محوری" در مدیریت منابع آب گامی جدی و اساسی بردارند. در این مقاله پس از بررسی نقش آب وتاثیر آن بر امنیت جوامع انسانی، شاخص‌های آسیب پذیر منابع آب، چالش‌ها و راههای برون رفت از مشکلات مرتبط با آن مورد تحلیل و بررسی قرار خواهد گرفت.
