مقایسه اثر 12 هفته تمرین تداومی با شدت Fatmax و آستانه بی هوازی و تمرین تناوبی شدید بر شاخص های استرس اکسیداتیو بیماران پیش دیابتی

پذیرفته شده برای ارائه شفاهی XML
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/NCED1396.2017.30924
: 1129-NCED1396
نویسندگان
1دروازه شمیران خیابان بیانی کوچه واسعی نبش ملک زاده
2دانشگاه گیلان
3پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی
چکیده
مقدمه: مواجهه با عواملی همچون داروها، سیگار، استرس و فشارهای روزمره زندگی باعث افزایش تولید رادیکال‌های آزاد در بدن و عدم تعادل بین تولید و پاکسازی آنها می‌شود و حالتی به نام استرس اکسیداتیو را به وجود می آورد که می‌تواند زمینه ساز ابتلا به دیابت گردد. کارایی سیستم آنتی‌اکسیدانی به رژیم غذایی و تولید آنزیم‌های اکسیدانی بستگی دارد که می‌توانند با فعالیت بدنی و تغذیه تغییر کنند. از این رو هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر 12 هفته تمرین تداومی با شدت Fatmax و آستانه بی هوازی و تمرین تناوبی شدید بر شاخص های استرس اکسیداتیو بیماران پیش دیابتی است.
روش شناسی: 32 بیمار پیش دیابتی بر پایه درصد چربی در 4 گروه 8 نفری کنترل (CON)، گروه تمرین تناوبی (HIT)، گروه تمرین تداومی با شدت Fatmax (FAT) و گروه تمرین تداومی با شدت آستانه بی هوازی (IAT) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه HIT، FAT و IAT به مدت 12 هفته به اجرای تمرین ورزشی پرداختند. قبل و بعد از 12 هفته سوپراکسید دیسموتاز و مالون دی آلدهید آزمودنی ها در آزمایشگاه سنجش و از آزمون آماری t همبسته و تحلیل واریانس یک طرفه برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
یافته ها: نتایج ما نشان داد که فارغ از نوع و شدت فعالیت ورزشی، 12 هفته تمرین ورزشی مختلف با شدت های ورزشی متفاوت سبب کاهش میزان شاخص های استرس اکسیداتیو در افراد پیش دیابتی می شود؛ اما مقایسه داده های عددی بیان کرد که تمرین ورزشی در گروه FAT نسبت به گروه های IAT و HIT اثرات بیشتری بر مالون دی آلدهید داشت(05/0≥P).
نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که میزان شاخص های استرس اکسیداتیو در 3 گروه تمرینی نسبت به قبل از تمرین متفاوت بود. این بدان معنی است که شدت و نوع فعالیت ورزشی از عوامل تاثیر گذار بر بهبود شاخص های استرس اکسیداتیو در افراد پیش دیابتی است.
کلیدواژه ها