1مرودشت- خیابان سعدی- کوی آباده ایها- روبروی مهدیه بن بست دوم. منزل حمیدرضا صالحی. 7371957764
2هیات پزشکی ورزشی استان فارس
چکیده
مقدمه: دیابت قندی گروهی از بیماری های متابولیکی است که با هیپر گلیسمی ناشی از نقص در ترشح انسولین و یا نقش در عملکرد انسولین و یا هر دو نشان داده م شود (1). هدف از این مطالعه بررسی اثر تعاملی ورزش هوازی و جنستئین بر BDNF موش های صحرایی دیابتی شده با STZ بود.
روش شناسی: در این مطالعه تجربی تعداد 40 سر موش صحرایی مبتلا به دیابت به طور تصادفی در 5 گروه هشت سری (1) دیایتی قربانی (2) تمرین مقاومتی (3) تمرین مقاومتی و دریافت عصاره جنستئین (4) دریافت جنستئین (5) دارونما تقسیم شدند. گروه های 2 و 3 به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته تمرین استقامتی با سرعت 17-28 متر بر دقیقه انجام دادند (2). و گروه های 3 و 4 به مدت هشت هفته هر روز 30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن موش های صحرایی جنستئین حل شده در دی متیل سولفوکسید را روزانه به صورت درون صفاقی دریافت کردند (3). جهت تجزیه و تحلیل آماری یافته های تحقیق از آزمون آماری تحلیل واریانس دو راهه به همراه آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد (05/0 =α).
یافته ها: نتایج نشان داد هشت هفته تمرین استقامتی اثر معنی داری (6/0=p و اندازه اثر 008/0) بر افزایش bdnf موش های صحرایی دیابتی ندارد ولی هشت هفته مصرف مکمل جنستئین موجب افزایش معنی دار (04/0=p و اندازه اثر 11/0) سطوح سرمی bdnf موش های صحرایی مبتلا به دیابت می گردد. با این وجود تمرینات مقاومتی و مصرف مکمل جنستئین دارای اثرات تعاملی در افزایش (18/0=p و اندازه اثر 04/0) سطوح bdnf موش های صحرایی مبتلا به دیابت نمی باشند.
بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت اگر چه مصرف مکمل جنستئین و تمرینات استقامتی در افزایش سطوح bdnf اثر تعاملی نداشت ولی مصرف مکمل جنستئین موجب افزایش سطوح bdnf موش های صحرایی مبتلا به دیابت گردید.
