1گروه فقه و حقوق اسلامی، دانشکده الهیات، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران
2دانشگاه مراغه، مراغه
چکیده
آموزش مجازی در ایران نوپا بوده و برخی از جوانب، ازجمله جنبههای اخلاقی آن مبهم است. این در حالی است که انتشار کرونا، همهی دانشگاه‌های ایران را به سمت آن سوق داده و ابهام در جوانب اخلاقی آن ممکن است موجب چالشهایی شود. ازاین‌رو، این پژوهش در پی بررسی نقش اخلاق در این سبک از آموزش عالی است. بدین منظور، اطلاعات لازم با استفاده از روش کتابخانهای گردآوری و مورد تحلیل قرارگرفته و این نتیجه حاصل شده است که آموزش مجازی به دلیل سرشت و ویژگی‌های خاصی که دارد، بیش از آموزش حضوری نیازمند اخلاق است چراکه توجه نکردن به اخلاق و رواداری/ارتکاب امور ناسازگار با اخلاق آن را بیش‌تر در معرض ناکارآمدی قرار می‌دهد. اگر دانشگاهها و مؤسسات آموزش عالی تصمیم بر تدوین کدهای اخلاقی مخصوص آموزش مذکور گرفتند، توجه داشته باشند که اشاره به اصول کلی اخلاقی، تدوین کد اخلاقی محسوب نمی‌شود. این بدین معنی نیست که اصول اخلاقی در آموزش مجازی یا در تدوین کدهای اخلاقی آن راهگشا نیستند بلکه بدین معنی است که کدهای اخلاقی درصورتی‌که لزومی بر تدوین آن‌ها وجود داشته باشد، بر مبنای اصول اخلاقی تدوین خواهند شد. مثلاً این‌که هر چه برای خود نمی‌پسندی، برای دیگران نیز مپسند اصلی اخلاقی است که راهنمای تدوین‌کنندگان کدهای اخلاقی و همچنین مدرسان و همهی کسانی است که در ارتباط با آموزش مجازی، مسئولیت حرفه‌ای دارند.
