در ارزیابی اخلاقی جامعه، توجه به ابعاد ساختاری (آییننامهها، قوانین، ساختار نهادها و ...) در کنار توجه به عاملیت از اهمیت ویژهای برخوردار است. در پژوهش حاضر، محتوای آییننامه ارتقای اعضای هیئت علمی و نیز شیوهنامه اجرایی آن را از منظری اخلاقی مورد ارزیابی قرار دادهایم. سؤال اصلی این بود: «آیا آییننامه ارتقا و فرایند اجرای آن، «منزلت حرفهای» را بهصورت عادلانهای در میان اعضای هیئت علمی توزیع میکند؟». برای پاسخ به این سؤال، محتوای آییننامه ارتقا (مصوب 18/12/1394 شورای عالی انقلاب فرهنگی) را مورد تحلیل قرار دادهایم و با ملاک «شایستگی» (میزان تلاش و مشارکت در تولید محصول مفید) به ارزیابی مفاد آن پرداختهایم. حاصل این پژوهش که رویکردی آسیبشناختی داشته است، شناسایی آسیبهایی همچون «دیریاب بودن محتوا»، «یکسانانگاری رشتههای دانشگاهی»، «کمتوجهی به ترویج علم»، «مقالهمحور بودن»، «عدم توجه به خصوصیات افراد» و «کمتوجهی به حل مشکلات کشور» بود. این آسیبها هر کدام به نوعی به عادلانه بودن فرایند ارتقا لطمه میزنند. در انتها پیشنهادهایی برای اصلاح آییننامه ارائه شده تا فرایند ارتقا عادلانهتر شود.
