کم اهمیت جلوه دادن ارزش های اخلاق اجتماعی در مقایسه با ارزش و باورهای اخلاق فردی یکی از شاخص های منفی و بسیار مهم نظام آموزش عالی است که به نوعی عامل اصلی بحران نارسایی و ناکارآمدی دانشگاههای کشور را به دنبال داشته است. شواهد تجربه شده در جوامع دانشگاهی و پژوهشی کشور نشان می دهد ناهنجاری های اخلاقی زیادی در فرهنگ نظام آموزش عالی کشور وجود دارد که برخی از این نارسایی ها آنقدر تکرار، عادی و مرسوم شده اند که حتی بسیاری از دانشگاهیان و البته مدیران ارشد نظام آموزش عالی نیز این رویه ها را بخشی از فرایند توسعه پژوهشی و آموزشی کشور می دانند و به ناهنجار بودن آنان اعتقادی ندارند. این کج کارکردهای اخلاقی به مرور اصالت وجودی دانشگاه را که همان ویژگی های ناب و اصیل اخلاقی و ارتقای توسعه فردی و اجتماعی جامعه است را به سمت چالش ها و بحران های بزرگی رهنمود کرده است. در این مقاله 5 نارسایی شامل غلبه کمیت گرایی بر کیفیت، فرهنگ فست فودی در نظام پژوهشی، همرنگی در اخلاق اجتماعی دانشگاه، نگاه مصرفی و کالاگون به دانشجو و پست گرایی در خرده فرهنگ استادی دانشگاه مورد تحلیل و بررسی نقادانه بر پایه تجربه زیسته نگارنده در محیط های دانشگاهی کشور قرار گرفته است.
